Исроил кишваре аст, ки дар соли 1948 дар ховари миёна бар рӯи хуну зулму ситаму ваҳшигарӣ алайҳи фаластиниҳо сохта шуд.
Исроил кишваре аст, ки яҳудиён дар он ҷамъ шуда, мусулмонҳоро аз зану кӯдаку навзоду пиру ҷавони ба тарзи ваҳшиёна кушта шуда, аз сарзаминашон бадарға карда, Исроилро сохтанд, ки имрӯза ба монанди ғуддаи саратонӣ, арабҳо ва мусулмонҳои фаластиниро азоб медиҳанд.
Яҳудиҳо дар Қуръон бисёр мазаммат шудаанд, ки дар ояти 82 сураи Моида, бадтарин душманони муъминон муаррифӣ шудаанд:
لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الْيَهُودَ وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا
Бадтарин мардуме, ки бо эмоноварандагон душманӣ мекунанд, яҳудӣ ҳастанд.
Дар ҳадисҳои ҳазрати пайғамбар (с) ҳам яҳудиҳо одамҳои бисёр баду бедин муаррифӣ шуда, ва ҳар ҷо ки аз он ҳазрат гуфта шудааст, бар дини яҳуд мехезад, маънояш ин аст, ки дар қиёмат яҳудӣ дӯзахӣ аст.
Аз оятҳои Қуръон ва ҳадисҳои пайғамбар фаҳмида мешавад, ки яҳуд ба хусус саҳюнистҳо бадтарин одамони рӯи замин ҳастанд ва ҳар куҷо инҳо бошанд, ҳамонҷо бадбахтию фалокат меояд.
Тоҷикистон ки имрӯза яке аз камбағалтарин, бадбахттарин ва фалокатзадатарин кишварҳои дунё аст, сабабаш ин аст, ки яҳудиҳо онро мечархонанд.
Эмомалӣ Раҳмон худ яҳудизода аст, яҳудие аст, ки бадатрин инсони Тоҷикистон аст. Ӯ касе аст, ки сабаб шуд Тоҷикистон фалокатзадатарин кишвари дунё шавад.
Саймумин Ятим, илова бар инки яҳудизода аст, ҷосуси саҳюнист аст ва тамоми барномаҳои Исроил ва яҳудиёнро дар Тоҷикистон иҷро мекунад.
Хулосаи калом инки, пои яҳудӣ ба ҳарҷое расад, онҷо ҳатто агар ободтарин ҷо бошад, фалокатзадатарин ҷои дунё мешавад, ки Тоҷикистон намунаи равшани ин гуфтааст, ки гадозадаи яҳудимаслаке ҳамчун Эмомалӣ Раҳмон ва Саймумин Ятим, онро гадокишвари дунё кардаанд.
Сиддиқи Акбар
